Naast het onderwijs vanuit de Bijbel thuis en op school, is er ook het onderwijs in de leer van de kerk aan de jongeren van de gemeente. Dat noemen we catechisatie. Ieder dooplid neemt deel aan de atechisatie die elk jaar gegeven wordt aan jongeren vanaf 12 jaar tot 19-21 jaar, Tot op het moment dat de jongeren belijdenis van hun geloof doen.en van dooplid belijdend lid van de gemeente worden.

De jongelui worden op leeftijd ingedeeld: 12 -13 jarigen, 14- 16 jarigen, 17 jarigen en ouder én een belijdeniscatechisatiegroep.
Leerstof is de serie: "Met de Kerk de eeuwen". Naast bijbelkennis wordt er veel aandacht gegeven aan de behandeling van de Heidelbergse Catechismus. Het gaat ook om de vertaling van het geleerde naar de praktijk van ons leven.

Ingezonden brief over belijdeniscatechisatie

Ik zit met het volgende. Ik aarzel of ik me  moet opgeven voor belijdeniscatechisatie. Ik heb eigenlijk wel de leeftijd, mijn vrienden doen het ook, maar ik vind dat je niet zomaar belijdenis kunt doen van de leer. Het is toch geloofsbelijdenis.

Het is geloofsbelijdenis. En het enige geloof dat er echt toe doet, is het hartelijke geloof in de Heere Jezus Christus. Geloofsbelijdenis doe je niet alleen met je verstand, laat staan alleen met je mond; je doet het voor het aangezicht van God met je hele ‘zijn’. Ik begrijp je probleem heel goed en ik waardeer het in je dat je het als een probleem ziet.

Iedereen van je leeftijd doet belijdenis, je bent inmiddels ook volwassen, je maakt op allerlei gebied keuzes, dus ligt het voor de hand om ook belijdenis te doen. De Heere vraagt dat ook van jou. Je bent door catechisatie te volgen er op voorbereid. Maar nu komt het dilemma: hoe kan dat als je de Heere niet vreest

Niet doen is een keuze: je wilt de Heere niet belijden in het midden van de gemeente. Wel doen is een keuze: je belijdt dat je je leven aan de Heere wilt geven en Hem van harte wilt dienen. Beide keuzes wil je niet maken. Dus ga je voor een derde variant: uitstellen. Ik hoop dat je voelt dat dat ook niet vrijblijvend is. Het is eigenlijk ook een vorm van afwijzen. Stel je voor dat iemand je vraagt of je  verkering wilt, en je zegt: daar wil ik eerst nog een jaar over nadenken…?

Ik zou dus zeggen: ga maar op belijdeniscatechisatie en richt je leven zo in dat je alles verlaat wat je verder bij de Heere vandaan trekt, en de dingen zoekt, die je dichter bij de Heere brengen. Leg tegelijk je dilemma bij de Heere neer. ‘Heere, straks moet ik geloofsbelijdenis doen en ik heb niets. Maar het kan toch niet zonder het geloof. Wilt u in mijn leven dan geven wat U vraagt?’ Houd vol, net als Jacob: ik laat U niet gaan tenzij U mij zegent. Waag het met de Heere. Wie het van Hem verwacht, zal niet beschaamd worden.

Dan zal de Heere je ogen openen. Dan merk je dat je inderdaad niets hebt, en ook niets hoeft te hebben. Als je naar je zelf kijkt, blijf je in verwarring en houdt de twijfel nooit op. Maar met het oog op Hem, kun je belijdenis doen: ja Heere, ik geloof, kom mijn ongelovigheid te hulp.